طول کوچه‌ای که الان چند قدم بیش‌تر نیست، یه روزی مثل پیست دوچرخه سواری بود. یادمه بیش‌تر از صدبار با دوچرخه‌ی پشوتن که هژا پشتش رو گرفته بود مبادا زمین بخورم، رکاب زدم تا یاد گرفتم. تو همین کوچه و با شما بود که لی‌لی و کش‌بازی ما دخترا شد وسطی و والیبال. مارپله و منچ شد شطرنج. وقتی بچه بودیم، برای با هم بودن دنبال بهانه نبودیم؛ ولی الان که قد کشیدیم، بهانه‌ای برای باهم بودن نداریم...