تمام مدتی که زیر دوش بودم فقط زار می‌زدم، اما بی صدا. خدایا این چه سینه‌ای است که به آدم‌هایت بخشیده‌ای؟! چقدر گنجایش دارد؟ چرا با این همه درد پنهان شده در خودش منفجر نمی‌شود؟! تو در این جسم خاکی که خلق کردی، چطور می‌دانستی که باید وسعت سینه را آنقدر ببخشی که حتی اگر غم تمام عالم را هم در خود جا بدهد باز هم جای خالی داشته باشد و این زندگی می‌گردد و می‌گردد تا باز هم غصه به آن سرازیر کند بلکه بتواند آن را پر کند، این زندگی با تو سر جنگ دارد یا با بندگانت؟
تو خوب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانستی که ما را به جنگ زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرستی، برای همین بود که سینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای به پهنای آسمانت به آدم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها بخشیدی تا کم نیاورند؟ خدایا شاید اگر صدبار دیگر هم دست به خلقت آدم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایت بزنی، به خودت احسنت بگویی؛ اما یادت بماند این آدم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را نه برای خوشبختی که برای جنگیدن با زندگی و تماشای خودت به این جنگ نابرابر خلق کرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای. خدایا تو در حق بندگانت چه کردی؟ جنگ به این نابرابری در کجای قوانین تو بوده است؟