ا کلمات، من نمی‌توانم صدای خنده‌های زری را که جزئی از حضور او در تمام این ده دوازده ساعت ویدئوهاست به شما منتقل کنم.
این‌جا بغض‌های زری از کف رفته است.
این‌جا اشک‌های زری را نمی‌توانم به شما نشان دهم.
این‌ها نقص این کتاب است.
این‌جا نه صدای طاهره هست نه صدای حسنی یا بهمن اخضری. صداهای دیگری هم که باید باشد نیست.
صداهایی که به گلوله بسته شده،
صداهایی که با کابل خفه شده،
صداهایی که با سی و هفت ضربه‌ی چاقو پاره پاره شده.
اما من قانعم به همین صدای زری و همین صداهای تک و توک مانده‌ی دوروبرم.
ماجراهای این کتاب شروع و پایانی ندارد. بدون حرف‌های تکراری که برگردد به هابیل و قابیل، شروع را ناگزیر من انتخاب کرده‌ام، اما شما می‌توانید هر فصل را شروع به حساب بیاورید.
پایانی هم در کار نیست، پایان این کتاب شاید پایانِ بودنِ زری باشد، یا پایان بودن مینا، یا حتی نسل بعد از مینا و نسل‌های بعد از او.
پس این مثلاً مقدمه بهتر است همین جا تمام شود.
