گردآوری افسانه ‌ها و نمایش ‌نامه‌ ها و بازی ‌های سنتی کردی که این قسمت آخر تا به حال گردآوری نشده و دست نخورده باقی مانده (و تقریبا برای اولین ‌بار است که نمایش‌ نامه‌ ها و بازی‌ های سنتی کردی گردآوری می ‌شود) کاری سخت و دقیق است. تنها علاقه بسیار می‌ تواند انسان را به کوره‌ راه‌ های دورافتاده روستاها بکشاند. باید سال ‌ها در میان مردم و همراه آنان کوچ کرده و خودت هم یکی از همان روایتگران شده باشی و افسانه‌ ها در سینه خودت هم حفظ شده باشد وگرنه با تشکیلات عریض و طویل (که اگر از حق نگذریم کارهای این ادارات هم در جای خود قابل توجه و برای محققین مفید است) و دفتر و دستک تنها نمی ‌توانی به کارهایت اصالت ببخشی. مطمئنا جائی را که با اسب و قاطر و حتی پای پیاده در کوه و کمر و رودخانه و باتلاق بروی و سال‌ ها در آن ‌جا با مردم زندگی کنی فرق دارد با سفری در ماشین اداره، در جاده ماسین ‌رو که معلوم نیست از نظر روستائیان مامور مالیاتی هستی یا گردآورنده افسانه.