کتاب راننده تاکسی نوشته‎ی محمود فرجامی برای نخستین بار در سال 1387 منتشر شد. او در ابیتدای کتاب می‌نویسد: «نمی دانم این کتاب کی چاپ خواهد شد یا اصلاً چاپ خواهد شد یا نه، و از این رو نمی توانم در مورد زمانی که نمی دانم کی است حرف بزنم، ولی در مورد « الآن » ، یعنی زمستان سال ۸۷ می توانم بگویم که تلقی انتظار عمومی جامعه ما از مقوله طنز مخدوش است. امروزه، طنز مکتوب، و به خصوص طنز مطبوعاتی ما بیش تر عاملی شده برای ریشخندکردن، انتقام گرفتن از دیگران و مجموعه فعالیت های افشاگرانه ای که به «درازکردن» معروف شده است.

شخصا هیچ مشکلی با این چیزها، یعنی ریشخندکردن، انتقام گرفتن و رسواکردن دیگران، در قالب طنز ندارم. چه بسا که بخش مهمی از رسالت طنز در مطبوعات همین باشد و اصولاً در عرصه طنز جز با همین سلاح ها نمی توان به جنگ وقاحت ها، سوءاستفاده ها و نامردمی هایی که هر روز در عرصه سیاست و جامعه ظاهر می شوند رفت. اما سخن آن است که نه این تمام کارکرد طنز است و نه باید باشد. نمی خواهم مثل بزرگ ترها متر و معیار بردارم و انواع طنز و نوشته طنزآمیز را طبقه بندی کنم. نه در این حد هستم و نه به این مترها و معیارها و طبقه ها معتقدم. اما همین قدر می دانم که طنز اگر فقط در خدمت خندیدن به افکار و کردار دیگران باشد (دیگرانی که شاید مستحقش هم باشند) نقش اصلاحی چندانی در جامعه نخواهد داشت. و بر همین اساس گمان می کنم طنزی بهتر و اثرگذارتر است که در کنار رعایت مسائل تکنیکی طنزپردازی، نقایص بزرگ تر و ریشه دارتر انسانی را بنمایاند.